Komnata Katrin Rosse

Katrin · Wysłany: Sob 3:49 pm, 12 Gru 2009 Temat postu:

Nie odezwała się ani słowem. Wstała i podeszła do szafki nocnej. Wyjęła ten nieszczęsny pamiętnik. Rzuciła go na stół, a sama usiadła z powrotem na fotelu.
- Czytaj na stronie 13 - powiedziała cicho, patrząc na nią bordowymi oczami.

Petra · Wysłany: Sob 3:59 pm, 12 Gru 2009 Temat postu:

Zszokowała ją ta prośba. Wzięła pamiętnik i bez słowa otwarła na 13 stronie.

Katrin · Wysłany: Sob 4:13 pm, 12 Gru 2009 Temat postu:

Wampirzyca nieruchomo patrzyła na Petrę.
" Minęło już kilka wieków od... tego dnia. Wszystko zmierza ku końcowi. Nikt nikim nie może się już dogadać. Gabriel wyjechał pierwszy, dwa dni po nim wyjechała Jassmina. W warowni zostało nas tylko czworo. Cleopatra też zaczęła zbierać swoje rzeczy. Tyle lat przechodzi w zapomnienie. I chociaż krytykuję postepowanie mojego rodzeństwa, przyłapałam się na tym, że zbieram po całym zamku moje rzeczy, aby jakby co szybko się ulotnić.
Nie wiem gdzie pójdę... nie wiem co zrobię...
Chciałabym być śmiertelna... Móc położyć się i zasnąć na wieki...
Nieśmiertelna egzystencja jednak może być największym przekleństwem..."
Katrin złożyła głowę opierając ją na rękach.

Petra · Wysłany: Sob 4:28 pm, 12 Gru 2009 Temat postu:

Skończyła czytać i popatrzyła na Katrin. Sama nieco się uspokoiła. Odgarnęła z twarzy posklejane krwią włosy. Bała się jednak odezwać.

Katrin · Wysłany: Sob 9:23 pm, 12 Gru 2009 Temat postu:

Milczała przez dobre 15 minut. W końcu westchnęła i głosem wypranym z emocji powiedziała:
- Chciałam, abyś akurat ten wpis przeczytała - jej oczy nadal miały kolor ciemnego szkarłatu - I wyciągnęła z niego pewne informacje, które uzupełniają poprzednie wpisy, które przeczytałaś.. cóż nie powiem, że pomimo mojego zakazu, gdyż takowego zakazu nie było, ale powiedzmy bez mojej wiedzy. - zrobiła pauzę znowu zamykając oczy i zamieniając się w posąg - Chcę - odezwała się po chwili nie otwierając oczu - abyś powiedziała o czym czytałaś podczas mojej nieobecności i jakie rzetelne zadanie sobie o mnie wyrobiłaś na podstawie moich najbardziej skrytych i osobistych przeżyć. - mówiła to cały czas głosem bez cienia emocji.

Petra · Wysłany: Sob 10:42 pm, 12 Gru 2009 Temat postu:

Denerwował ją ten ton głosu. Już wolała jej wściekłość, rozdrażnienie... ale nie to. Sama nie wiedziała co powiedzieć. Zamknęła oczy i pozwoliła płynąć swobodnie emocjom. Najpierw rozbawieniu faktem odegrania się na Sebastianie, później ogromnym smutkiem spowodowanym sytuacją... aż wreszcie współczuciem. Kiedy otworzyła oczy powiedziała tylko:
- Ja... Też bym chciała... być śmiertelna.

Katrin · Wysłany: Pon 2:44 pm, 14 Gru 2009 Temat postu:

Sondowała jej emocje w milczeniu. Nadal była kamiennym posągiem z zamkniętymi oczami.
- Śmiertelna, powiadasz - odezwała się nagle cichym głosem - Tego pragnie pragnie każdy nieśmiertelny, chociaż niektórzy nie przyznaliby się do tego. Aby nie stracić kontaktu z hmm rzeczywistością wybieramy sobie ludzkich towarzyszy, którym paradoksalnie odbieramy człowieczeństwo. To błędne koło - westchnęła, chociaż to westchnięcie bardziej brzmiało jak jęk.
Bardzo powoli otworzyła oczy.
- Nie powiesz nikomu o tym co przeczytałaś - powiedziała nagle ostrym tonem, znowu zamknęła oczy.

Petra · Wysłany: Pon 2:52 pm, 14 Gru 2009 Temat postu:

- Nawet mi to do głowy nie przyszło - mruknęła cicho. Spojrzała przez chwilę na dziwnego kota plączącego się po pokoju.
- Czy... Wybaczysz mi kiedyś?

Katrin · Wysłany: Wto 8:36 pm, 15 Gru 2009 Temat postu:

- Zapewne tak - odrzekła nadal z zamkniętymi oczami - ale nawet nie wiem czy jest co wybaczać. Chociaż miałam nadzieję, że w innym sposób poznasz część mojej historii. - westchnęła.
Kotka zeskoczyła z łóżka. Przeszła przez pokój i usiadła koło nóg Petry. Patrzyła się na nią z jakąś " złośliwością".

Petra · Wysłany: Wto 8:41 pm, 15 Gru 2009 Temat postu:

- W inny sposób? Powiedziałabyś mi to kiedyś? - zapytała o to z nutką sarkazmu. Zignorowała jednak kota, plączącego jej się u stóp.
- I tak niewiele rozumiem z tego co przeczytałam - powiedziała powoli i wstała.

Katrin · Wysłany: Wto 8:45 pm, 15 Gru 2009 Temat postu:

- Tak - odrzekła po raz pierwszy spoglądając na nią po raz pierwszy Chciałam Ci powiedzieć. - zrobiła pauzę i spojrzała się ze złością na kotkę, a ona czmychnęła w kat komnaty - Nie idź - powiedziała po chwili o dziwo spokojnie - Czego nie rozumiesz? - zapytała po chwili patrząc w jej oczy.

Petra · Wysłany: Wto 8:55 pm, 15 Gru 2009 Temat postu:

- Nie wiem, czy powinnam drążyć. Chociaż... Skoro dzisiaj wszystkie zasady idą w odstawkę... Po prostu byłam ciekawa o kim pisałaś na trzeciej stronie.
Nieco niechętnie usiadła z powrotem na fotelu. Przez chwilę miała pomysł, żeby powiedzieć o tym kocurze... Jednak chwilę później stwierdziła, że zabrzmiałoby to niedorzecznie. "Kot uchylił mi szafkę" - zaśmiała się w duchu, jednak szybko to w sobie stłumiła.

Katrin · Wysłany: Śro 2:15 pm, 16 Gru 2009 Temat postu:

Kotka miauknęła żałośnie ze swojego kąta, ale nie odważyła się podejść. Wampirzyca wstała podeszłą do okna. Cicho zagwizdała. Po chwili do pokoju wleciał jastrząb z martwą myszą w dziobie. Katrin zamknęła okno. Za chwilę miał wzejść świt. Wróciła na swojej miejsce i odezwała się patrząc na Petrę:
- Mowa tam była, o moim ojcu - zrobiła pauzę - czy właściwie Stwórcy? Ciężko to określić, gdyż dla mnie był zarazem tym jak i tym. - znowu zawiesiła głos - Wszyscy bardzo to przeżyliśmy. I już nigdy nie było tak samo...

Petra · Wysłany: Śro 3:16 pm, 16 Gru 2009 Temat postu:

- Rozumiem, że od tego czasu Twoje relacje z rodzeństwem nieco się pogorszyły? - spojrzała na zasłonięte okno. Teraz zdała sobie sprawę, że nie spała od kilku dni. Stłumiła w sobie ziewnięcie i zamrugała przekrwionymi oczami. Ciągle nie dowierzała słowom zapisanym w pamiętniku. Nie, to nie mogła być Katrin...

Katrin · Wysłany: Czw 2:43 pm, 17 Gru 2009 Temat postu:

- Wydaje mi się - odparła patrząc na jastrzębia - że nigdy się nie dogadywaliśmy, ale On jakby był takim spoiwem. Gdy go zabrakło.... no cóż - westchnęła - ostatnia opuściłam warownie ja. W zamku został Sebastian, ale on również kilkaset tal później uciekł od przeszłości. Później po kolei dochodziły do mnie wieści o śmierci mojego rodzeństwa. Zresztą - powoli spojrzała na wampirzycę - i tak czułam to całym ciałem.
Zamilkła. Upiła łyk z jednego z kieliszków, który stał na stole od początku rozmowy. Delikatnie otarła palcem wargi.