Komnata Petry Arkanian

Katrin · Wysłany: Śro 9:31 pm, 10 Lut 2010 Temat postu:

Powoli, bardzo powoli przeniosała wzrok na nią.
- Powiem ci coś więc w pełnym zaufaniu, tylko ostrzegam, że sama tego chciałaś - zrobiła pauzę i spojrzała ponownie na okno - Nie żałuję i wiem, że nie będę żałować. NIe jestem do tego zdolna. Już nie. uwierz mi, że ja Ci w pewnym stopniu ufam, jednak ja do końca nie ufałam nawet matce wtedy gdy byłam śmiertelna. A ten aspekt mojej osobowości pozostał niezmieniony przez te wszystkie wieki. - spojrzała jej w oczy.

Petra · Wysłany: Śro 9:40 pm, 10 Lut 2010 Temat postu:

- Kolejna próba? - mruknęła pod nosem - więc po co te wszystkie zabawy? Żałuję, nie żałuję, mówię prawdę, a jednak nie... Sprawdzasz mnie? Czego chcesz dowieść? - mówiła powoli i spokojnie. Nie było widać po niej nic zdenerwowania.

Katrin · Wysłany: Śro 9:42 pm, 10 Lut 2010 Temat postu:

- To nie są próby - odrzekła również spkojnym głosem - To ja jestem dziwna - dodała jakby lekko zdziwiona tym faktem.

Petra · Wysłany: Śro 9:49 pm, 10 Lut 2010 Temat postu:

- Przynajmniej tyle - powiedziała uśmiechając się - czyli mam rozumieć, że minęły czasy, kiedy mogłam wierzyć w każde Twoje słowo?

Katrin · Wysłany: Śro 9:52 pm, 10 Lut 2010 Temat postu:

Zaśmiała się.
- Bez przesady - powiedziała - Ja nigdy nie kłamię. Najwyżej wybiórczo mówię prawdę. - zrobiła pauzę - Petro ufam Ci, na tyle na ile mogę - dodała już poważniej.

Petra · Wysłany: Śro 9:57 pm, 10 Lut 2010 Temat postu:

- A na ile możesz? - zapytała poważnie, jednak nie oczekiwała jakoś specjalnie odpowiedzi na to pytanie. Podeszła do wieży i włączyła w tle muzykę. Jakoś lepiej jej się z nią myślało...

Katrin · Wysłany: Śro 10:00 pm, 10 Lut 2010 Temat postu:

Uśmiechnęła się delikatnie.
- Czy zaufanie można zmierzyć? - zapytała zamykając oczy.

Petra · Wysłany: Śro 10:05 pm, 10 Lut 2010 Temat postu:

- Czy ja wiem... Myślę, że po prostu albo jest, albo go nie ma. Nie spotkałam się nigdy z niczym pośrednim. I mam małą prośbę. Nie zamykaj oczu jak rozmawiamy... Bo mam głupie wrażenie, że śpisz - roześmiała się patrząc na nią.

Katrin · Wysłany: Śro 10:09 pm, 10 Lut 2010 Temat postu:

Otworzyła jedno oko.
- Ależ ty drazliwa - powiedziała i zaśmiała się delikatnie - A co do zaufania, ja nikomu do końca nie ufam. Taka jest moja natura. Ale ciebie darzę naprawdę dużym zaufaniem.

Petra · Wysłany: Śro 10:12 pm, 10 Lut 2010 Temat postu:

- Taka już jestem - wzruszyła ramionami i uniosła brwi - właśnie zdążyłam zauważyć to całe... zaufanie. Ale skoro tak uważasz.
Przeniosła wzrok na okno.
- Trzeba wstawić nowe - mruknęła i zaciągnęła zasłony.

Katrin · Wysłany: Śro 10:16 pm, 10 Lut 2010 Temat postu:

- E tam tak jest bardziej nowocześniej - powiedziała i zaśmiała się cicho - Wiesz otwrte przestrzenie i tym podobne.

Petra · Wysłany: Czw 1:58 pm, 11 Lut 2010 Temat postu:

- Otwarta przestrzeń powstanie tutaj, kiedy wreszcie uda mi się ogarnąć ten bałagan - stwierdziła i spojrzała na zegar wiszący nad sekretarzykiem. Wzięła leżącą tam kartkę i szybko ją podpaliła - Wybacz, ale muszę wyjść na trochę. Zostań, jeżeli chcesz.
Przeszła kilka kroków do szafy i wyjęła z niej granatową bluzę w paski i plecak. Zaczęła szukać po szufladach kilku rzeczy. Ostatecznie wyciągnęła dwie świece i wrzuciła do kieszeni zapalniczkę.

Katrin · Wysłany: Czw 3:56 pm, 11 Lut 2010 Temat postu:

- Tez musze iść - stwierdziła - Kilka spraw do załatwienia. NO i musze odwiedzić szpital - westchnęła - zapasiki się kończą.
Wstała z fotela i bez słowa wyszła z komnaty.

Petra · Wysłany: Czw 3:57 pm, 11 Lut 2010 Temat postu:

Kątem oka spojrzała na drzwi. Zasłoniła drewniane okiennice, ponieważ nie wiedziała, kiedy wróci do komnaty. Ostatni raz sprawdziła, czy ma wszystko w plecaku. Pogasiła świece i wyszła.

----------------

Po kilku godzinach wróciła do komnaty. Na dworze powoli zaczynało świtać, a ona była strasznie zmęczona. Zwinęła się w kołdrę i prawie natychmiast zasnęła.

Vedette · Wysłany: Czw 5:02 pm, 11 Lut 2010 Temat postu:

Wleciała i ujrzała śpiącą Petrę. Zachichotała i otworzyła drewniane okiennice. Zawiał delikatny wiatr. Vedette machnęła ręką i nakazała tysiącom czerwonym płatkom róż wlecieć do komnaty. Otuliła nimi wampirzycę. Płatki były wszędzie. Na kołdrze, łóżku, podłodze - nawet na samej Petrze! Było ich mnóstwo. Komnata zaczerwieniła się, a aromat róż rozchodził się po pokoju. Vedette przysiadła przy Petrze i szepnęła:
- Jesteś cudowna. Dziękuję.