Komnata Katrin Rosse

Sebastian · Wysłany: Pią 10:20 pm, 22 Sty 2010 Temat postu:

Udawał, że śpi. W rzeczywistości jednak intensywnie rozmyślał nad tym co się wydarzyło i ukradkiem wsłuchiwał się w to, co robi Katrin. Nie zamierzał jej jednak o dziwo w tym przeszkadzać...

Katrin · Wysłany: Pią 10:24 pm, 22 Sty 2010 Temat postu:

Wzięła prysznic i nareszcie zrzuciła to przebranie. Założyła czarną sukieneczkę i z mokrymi włosami i szczotką w ręku wróciła do pokoju. Przelotnie spojrzała tylko na "śpiącego" Sebastiana. Usiadła na łóżku. Powoli zaczęła rozczesywać swoje brązowe loki patrząc na zasłony okna. Gdy już włosy były rozczesane zsunęła się z łóżka. Odłożyła szczotkę do łazienki i bezsłowa wyszła z komnaty.

Sebastian · Wysłany: Pią 10:44 pm, 22 Sty 2010 Temat postu:

Nie ruszył się z miejsca. Otworzył oczy, kiedy wyszła z komnaty i zaczął ponownie się rozglądać. Westchnął głęboko, myśląc nad czymś.

Katrin · Wysłany: Pią 10:48 pm, 22 Sty 2010 Temat postu:

Wróciła po chwili z ksiązką w ręku. Zdziwiona zauważyła, że Sebastian nie ruszył się z miejsca. bardziej zmartwiła się tym niz wypadało, bo domyślała się o czym on myśli. Dlatego gdy szła w kierunku łóżka zagryzła dolną wargę. Połozyła się na łóżku na brzuchu i zaczęła czytać.

Sebastian · Wysłany: Sob 5:09 pm, 23 Sty 2010 Temat postu:

- Myślisz, że znajdziesz tam odpowiedź na wszystkie pytania? Znasz już tą książkę na pamięć. - mruknął niechętnie. - żeby istnieć, trzeba zwyczajnie żyć. A Ty chcesz się doszukać sensu istnienia w niesprawdzonych historiach. Przecież to nasza historia. Na dodatek niezbyt dokładnie spisana. Lepszą lekturę stanowią Twoje pamiętniki. - Uśmiechnął się niezauważalnie.

Katrin · Wysłany: Sob 6:59 pm, 23 Sty 2010 Temat postu:

- Po co mam czytac moje pamiętniki? - powiedziała spokojnie nie odrywając wzroku od ksiązki - Przecież to co tam jest napisane zdarzyło się naprawdę. Za grosz w tym fantazji. A czyta się po to, aby się odprężyć - skończyła swoją wypowiedź i powoli przewróciła stronę.

Sebastian · Wysłany: Sob 7:03 pm, 23 Sty 2010 Temat postu:

- Prawda jest dużo ciekawsza od fikcji. Szczególnie, kiedy masz świadomość, że możesz coś zmienić. Książki, zwłaszcza czytane po kilka razy ogłupiają. Nie sądzisz? - Zapytał sarkastycznie.

Katrin · Wysłany: Sob 7:09 pm, 23 Sty 2010 Temat postu:

- Tak, a ja jestem tego żywym przykładem - powiedziała z zimną powagą - Książki to samo zło - dodała znudzonym głosem i znowu powoli przewróciła stronę.

Sebastian · Wysłany: Sob 7:15 pm, 23 Sty 2010 Temat postu:

- Nie wiem skąd w Tobie tyle niechęci do mnie. Nie uważam, żebym zasłużył. Sądzę jednak, że czas wyjaśni wiele rzeczy i pozwoli Ci zrozumieć to, czego nie potrafiłaś, lub nie chciałaś zrozumieć przez całe swoje istnienie. Teraz to dla Ciebie nie ma większego znaczenia. Wiem. - Powiedział odwracając się i z gracją wychodząc z komnaty.

Katrin · Wysłany: Sob 7:21 pm, 23 Sty 2010 Temat postu:

Zatrzasnęła ze złością ksiązkę. Odrzuciła ją na szafkę. Przekręciła się na plecy. Pustym wzrokiem wpatrywała się w baldachim łóżka. O czym myślała? O niczym... zupełnie o niczym...

Petra · Wysłany: Śro 7:23 pm, 27 Sty 2010 Temat postu:

Zapukała cicho do komnaty. Ubrana była w ciasny golf, więc miała nadzieję, że Katrin nie zauważy jej bandaży. Westchnęła cicho, głaszcząc kota, który siedział jej na rękach.

Katrin · Wysłany: Czw 6:11 pm, 28 Sty 2010 Temat postu:

Zamrugała oczami wracając z pustki. Obróciła się na brzuch i powiedziałą cicho:
- Proszę, wejdź Petra.

Petra · Wysłany: Czw 6:13 pm, 28 Sty 2010 Temat postu:

Weszła spokojnie do komnaty.
- Przyniosłam Cordisa. Tak, wiem że wróciłby sam, ale stwierdziłam, że może Ci być... Potrzebny.
Nie wchodziła dalej, zamierzała w miarę szybko wrócić do siebie.

Katrin · Wysłany: Czw 6:17 pm, 28 Sty 2010 Temat postu:

Uśmiechnęła się do swoich zwierzaków.
- Dziękuję - powiedziała miękkim głosem - Widzę, że ci się śpieszy - dodała patrząc na nią podejrzliwie.

Petra · Wysłany: Czw 6:19 pm, 28 Sty 2010 Temat postu:

"Przed nią nic się nie ukryje" - pomyślała w duchu.
- Nie. Po prostu jestem zmęczona - stwierdziła, mimowolnie dotykając swojej szyi - ten dzień nie należał do jakoś bardzo udanych - na jej twarz wdarł się nieco wymuszony uśmiech.